Are you lonesome tonight?

-this is not a press release-

Woensdag 22 maart 2017 — Of je eenzaam bent vanavond? Niet alleen. Eenzaam. Heb je dat al ooit gevraagd aan iemand? Heb je dat ooit al eens gedacht bij iemand? Heb je dat ooit al eens gevoeld bij iemand?

Ik ben niet geheel onpartijdig, perscontact voor Hotel Römantiek. Maar ik hoef dit ook helemaal niet te schrijven, want de kijkcijfers zijn prima en de reacties hartverwarmend. Bovendien bestelde VIER zopas een tweede seizoen van het programma en ook op de internationale radar werd het programma opgemerkt. Morgen nemen we afscheid van Zwitserland met een voorlopig laatste aflevering.

Vijfendertig vrijgezelle mannen en vrouwen, allemaal ouder dan zestig, en allemaal even hard op zoek naar iemand om de rest van hun leven mee te delen. Ondanks de hoge dosis roze in elke aflevering doe ik daar liever niet te romantisch over. Want wat is het toch oneerlijk. Dat ouder worden. Het aftakelen. Eenzaam zijn.

Hoe kwetsbaar is een man die beseft dat hij plots te oud is om aantrekkelijk te zijn voor een steeds grotere groep vrouwen.  Hoe confronterend is het voor een vrouw die haar lichaam, waarop ze zo lang kon vertrouwen, voelt weigeren. De rugzak die steeds zwaarder wordt om dragen. En die je tijdens een steile wandeling plots niet meer kan doorgeven.

Ze verloren hun partner aan een koppige ziekte. Ze gingen na veertig jaar huwelijk uit elkaar. Ze zagen hun kinderen en kleinkinderen vertrekken naar verschillende continenten. Sommigen omringen zich. Anderen niet.

Je kan best wel veel leren van hen. Het is niet omdat je samen bent, dat je niet alleen leeft. Het is niet omdat je niet alleen leeft dat je je niet door en door eenzaam kan voelen. Het is niet omdat je veel doet, dat je ook veel voelt.

Verliefdheid is zwaar onderschat. Het doet je hart slaan. Kwetsbaarheid is kostbaar. Het overwint de schaamte. Eenzaamheid is een plotse handicap. Het maakt van jou een ander mens.

Daarom hield ik zo van dit programma. Omdat het terugvecht in een niet te winnen duel tegen de tijd. Omdat het de onvermijdelijke downfall met zoveel liefde verzacht. Omdat het de sparkle toont in ieder van ons. Omdat oude wonden opengaan en de etter wijst op genezing. Omdat het hoop geeft aan een universeel leed. 

En het kan geen kwaad af en toe aan iemand te vragen of die zich eenzaam voelt.
Om de tijd wat te doden.

Lies